Σχέση Μεγαοισοφάγου και Ξηρής Τροφής στο Σκύλο

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης στην Αυστραλία, ταυτοποίησαν 74 περιπτώσεις μεγαοισοφάγου στους σκύλους, οι οποίοι είχαν διατραφεί με συγκεκριμένη ξηρή τροφή για σκύλους.

Κτηνίατροι διατύπωσαν την άποψη, ότι το συμβάν αυτό πρέπει να γίνει η αφορμή, ώστε η αυστραλιανή κυβέρνηση να ξαναδεί τα ζητήματα τα σχετικά με την παρασκευή των ζωοτροφών για τα ζώα συντροφιάς και γενικότερα. Η παρασκευάστρια εταιρεία ανακάλεσε όλες τις ποσότητες της συγκεκριμένης ζωοτροφής και προσφέρθηκε να καλύψει τα κτηνιατρικά έξοδα στους ιδιοκτήτες των σκύλων.

Ο οισοφάγος αποτελεί μυώδη σωλήνα υπεύθυνο για την προώθηση τροφής και νερού προς το στόμαχο, μετά την κατάπωση.

Ο μεγαοισοφάγος είναι σαν ένα ξεφουσκωμένο μπαλόνι. Σε σοβαρές περιπτώσεις μεγαοισοφάγου, στον οισοφάγο μαζεύονται τροφές και νερό όσο χωράει με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σαν πρήξιμο, που στη συνέχεια ξεφουσκώνει. Ο μεγαοισοφάγος μπορεί να είναι σύμπτωμα διαφόρων καταστάσεων, π.χ. ανατομικών ανωμαλιών ή νευρομυικών διαταραχών. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν πρώτα αυτές οι καταστάσεις παράλληλα με τη συμπτωματική θεραπαία.

Σε περιπτώσεις μεγαοισοφάγου, λόγω του μειωμένου τόνου και του περισταλτισμού προκαλείται γενικευμένη υποκινητικότητα. Ως επακόλουθο ο οισοφάγος εμφανίζεται διατεταμένος και πλαδαρός, προκαλώντας διαταραχές κατά την προώθηση του βλωμού στον αυλό του και οδηγώντας τελικά στην παθητική συλλογή περιεχομένου. Στις περιπτώσεις αυτές, η αναγωγή είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα με συχνότερες επιπλοκές τη μείωση του σωματικού βάρους (ενδεχομένως και απίσχναση) και την εισροφητική βρογχοπνευμονία. Οι σκύλοι με μεγαοισοφάγο θεωρούνταν καταδικασμένοι, λόγω των δυσκολιών που προκαλεί η ίδια η νόσος, αλλά και η αντιμετώπιση της.

Η αντιμετώπιση του μεγαοισοφάγου στο σκύλο ανέκαθεν αποτελούσε πρόκληση τόσο για τον κτηνίατρο, όσο και για τον ιδιοκτήτη μιας και η ζωή του ζώου τίθεται σε κίνδυνο. Το κλειδί στη θεραπεία βρίσκεται στον τρόπο διατροφής του σκύλου.

Η θεραπεία τού μεγαοισοφάγου είναι κατά κύριο λόγο συμπτωματική και υποστηρικτική. Έτσι, κατά την αντιμετώπισή του, ακρογωνιαίο λίθο αποτελεί ο τρόπος πρόσληψης της τροφής. Στόχος είναι η ταχεία προώθηση του βλωμού από τον οισοφάγο προς το στόμαχο, με σκοπό την κατακράτησή του. Με αυτόν τον τρόπο αφενός μειώνονται οι αναγωγές και κατ΄επέκταση ο κίνδυνος εισροφητικής βρογχοπνευμονίας, αφετέρου η τροφή και το νερό που καταναλώνονται μπορούν να αξιοποιηθούν από τον οργανισμό.

Η ενδεδειγμένη θεραπεία περιλαμβάνει τα εξής σημεία – κλειδιά:

1. Ο σκύλος πρέπει να τρέφεται σε όρθια στάση και να παραμένει σε αυτή για τα επόμενα 20-30 λεπτά που ακολουθούν το γεύμα, ώστε η βαρύτητα να υποβοηθά την κάθοδο του βλωμού στο στόμαχο. Για το σκοπό αυτό κυκλοφορούν στο εμπόριο ειδικά καθίσματα (Bailey chair).
2. Τα γεύματα πρέπει να είναι μικρά, συχνά και υψιθερμιδικά, ώστε να περιορίζεται ο όγκος της απαραίτητης τροφής. Το διατροφικό λίπος θα πρέπει να αποφεύγεται καθώς μειώνει τη συσπαστικότητα του τοιχώματος του οισοφάγου.
3. Απαραίτητος είναι ο έλεγχος του ζώου ώστε να μην τρέφεται και να μην πίνει νερό εκτός των προγραμματισμένων γευμάτων.
4. Όταν το ενεργειακό και πρωτεϊνικό ισοζύγιο είναι αρνητικό (σε αποτυχία των παραπάνω) χορηγείται τροφή μέσω γαστροστομίας, η οποία μπορεί να είναι μόνιμη ή προσωρινή (σε περιπτώσεις όπου η θεραπεία αναμένεται να αποδώσει αργότερα).

Σημαντικό σημείο αποτελεί και η σύσταση της χορηγούμενης τροφής. Φαίνεται πως η ιδανική σύσταση διαφέρει ανάλογα με το ζώο. Έτσι, η επιλογή της τροφής (ρευστή, ημίρρευστη, μαλακοί βλωμοί) θα πρέπει να εξατομικεύεται σε κάθε περιστατικό.

Επίσης, σε περιπτώσεις όπου τα υγρά που προσλαμβάνονται δεν είναι αρκετά για να καλυφθούν οι ανάγκες του σκύλου, μπορούν να χορηγηθούν συμπληρώματα ζελατίνης (Κnox blocks). Εναλλακτικά χορηγούνται υγρά υποδορίως.

Τέλος, πολύ σημαντική είναι η παρακολούθηση του ζώου με σκοπό την πρόληψη και την έγκαιρη αντιμετώπιση της υποτροπιάζουσας εισροφητικής βρογχοπνευμονίας, συχνή επιπλοκή που ενδεχομένως να κληθεί να αντιμετωπίσει ο ιδιοκτήτης.

Σαφώς η φροντίδα ενός σκύλου με μεγαοισοφάγο προϋποθέτει την αφοσίωση του ιδιοκτήτη, ωστόσο με την τήρηση των απαραίτητων διατροφικών οδηγιών καθώς και την έγκαιρη διάγνωση της εισροφητικής βρογχοπνευμονίας, το προσδόκιμο ζωής του σκύλου με μεγαοισοφάγο μπορεί να αυξηθεί ικανοποιητικά.

Πηγή: Στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το άρθρο του Μιχάλη Ανυφαντάκη, φοιτ. Κτηνιατρικής ΑΠΘ